Standardy portfela odnawialnych źródeł energii zobowiązują przedsiębiorstwa użyteczności publicznej do pozyskiwania pewnej części energii elektrycznej od wytwórców odnawialnych. W większości przypadków nie narzucają one, jaka technologia powinna być stosowana, a przedsiębiorstwo ma swobodę wyboru najbardziej odpowiednich źródeł odnawialnych.
Programy (międzynarodowe, krajowe) wspierające rozwój farm fotowoltaicznych
Niektóre kraje i państwa przyjmują mniej ukierunkowane zachęty finansowe, dostępne dla szerokiego zakresu inwestycji w infrastrukturę, takie jak program gwarancji kredytowych Departamentu Energii USA, który stymulował szereg inwestycji w elektrownię słoneczną w 2010 i 2011 r. Oprócz wolnorynkowych zachęt handlowych, niektóre kraje i regiony mają specjalne programy wspierające rozwój instalacji słonecznych i uruchomienie farm fotowoltaicznych. Dyrektywa Unii Europejskiej w sprawie odnawialnych źródeł energii wyznacza cele dla zwiększenia poziomu wykorzystania energii odnawialnej we wszystkich państwach członkowskich. Każde z nich jest zobowiązane do opracowania Krajowego Planu Działania w zakresie energii odnawialnej pokazującego, w jaki sposób cele te zostaną osiągnięte, a wiele z nich posiada specjalne środki wsparcia dla wdrażania energii słonecznej. Dyrektywa pozwala również państwom na rozwijanie projektów poza granicami kraju, co może prowadzić do programów dwustronnych, takich jak projekt Helios.
Mechanizm Czystego Rozwoju UNFCCC jest międzynarodowym programem, w ramach którego można wspierać elektrownie słoneczne w określonych krajach. Dodatkowo wiele innych krajów posiada specjalne programy rozwoju energetyki słonecznej. Przykładem może być indyjski JNNSM, Flagship Program w Australii oraz podobne projekty w RPA i Izraelu.
